Το μουσικό σχήμα που δημιούργησε στα τέλη του '70 ο πολυ-καλλιτέχνης (ζωγράφος, κινηματογραφιστής, μουσικός) Patrick Miller για να φτιάχνει soundrack για τις δικές του ταινίες ήταν οι Minimal Man, πλέον ένα από τα συγκροτήματα της πειραματικής post punk/industrial σκηνής που έχουν αφήσει σημαντικό έργο πίσω τους - κυρίως λόγω της προσωπικότητας του δημιουργού τους: οι Minimal Man είναι ο Patrick Miller και αντιστρόφως... Με απαράμιλλη δημιουργικότητα ύφανε σκοτεινά ηχοτοπία που αναπαριστούν τον ψυχισμό του σημερινού ανθρώπου, ενδεχομένως και του ίδιου του Miller. Είναι χαρακτηριστικό πως η ιδέα πίσω από τo όνομα του group καθρεφτίζει την άποψη του Milller για την μοναξιά, τη φτώχεια που τον τριγύριζε.: ο "μηδαμινός άνθρωπος" είναι ο άνθρωπος που "τα πάντα είναι εναντίον του". Επιπλέον, η μουσική τους είναι κατά κάποιο τρόπο το soundtrack του "μηδαμινού ανθρώπου"... άλλοτε οργισμένη, βιομηχανική κι απόκοσμη, άλλοτε ευαίσθητη και ατμοσφαιρική. Ταυτόχρονα μοιάζει να εξερευνά το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής, αφήνοντας στο κενό μια υπαρξιακή κραυγή. Εάν αναλογιστούμε και την συμπάθεια του Miller για την λογοτεχνία των Phillip K. Dick, William S. Burroughs, J.G. Ballard και άλλων επιφανών συγγραφέων της 'παράλληλης πραγματικότητας', από μόνη της είναι μια τεράστια πηγή έμπνευσης.
Η δισκογραφική δουλειά των Minimal Man "χωρίζεται" νοητά σε δύο περιόδους. Η πρώτη είναι από το 1979 έως το 1984 κατά την οποία ο Miller έμενε στο San Fransisco στις ΗΠΑ, όπου και κυκλοφόρησαν οι δύο πρώτοι δίσκοι: "The Shroud of..." (1981) και "Safari" (1983). Αφού μετακόμισε στην Ευρώπη (Βρυξέλλες) κυκλοφόρησαν και τα "Sex With God" (1985), "Slave Lullabyes" (1986), "Hunger Is All She Has Ever Known" (1988) και "Pure" (1988). Από όλη αυτή τη δισκογραφία έχουμε μόνο το "Slave Lullabyes" να σας προσφέρουμε το οποίο είναι πραγματικά ένα όμορφο άλμπουμ με όλα τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από την Penguin και είναι ένα πολύ καλό δείγμα πειραματικής-avant garde post punk. Η μουσική του "Slave Lullabyes" είναι γεμάτη υπαρξιακή μελαγχολία άλλες φορές δοσμένη με ποιητική-κινηματογραφική απλότητα και άλλες φορές με εφιαλτικά ξεσπάσματα απογοήτευσης και θυμού. Η φωνή του Miller αν και ακούγεται άτονη (ή παραμορφωμένη) -από τα κύρια χαρακτηριστικά του- μοιάζει και η πιο κατάλληλη να "χρωματίσει" τα ηχοτοπία που ξεδιπλώνονται ένα προς ένα στη διάρκεια του άλμπουμ. Κάπου μέσα σε όλα αυτά θα αντικρύσουμε μέρη από τις ίδιες μας τις ζωές και τα βιώματα μας, κάπου ίσως θα ακούσουμε κάτι που να έχουμε πει ή ακούσει κατά το παρελθόν. Πριν σας αφήσουμε να βυθιστείτε στον ψυχισμό των Minimal Man ας σταθούμε για λίγο στη δουλειά του εξωφύλλου που δείχνει ένα κατεστραμμένο πρόσωπο σε πολλές διαφορετικές πόζες. Ίσως είναι το πρόσωπο του "μηδαμινού ανθρώπου". Στα επιπλέον θετικά του δίσκου είναι και η συμμετοχή μουσικών όπως του Peter Principle των Tuxedomoon και άλλων της avant garde σκηνής. Σε τελική αναάλυση, αν και η μουσική τους μοιάζει αποστασιοποιημένη και παγερή, θα υποστηρίζαμε πως είναι βαθιά ανθρώπινη και ελπίζουμε πως το "Slave Lullabyes" θα σας συναρπάσει ώστε να εντρυφήσετε στον σκοτεινό κόσμο των Minimal Man. Καλή ακρόαση.
Minimal Man: Slave Lullabyes (Penguin, 1986)
01. Trains02. Heaven Lies
03. Far Away
04. War At Nite
05. The Light
06. Noose Gets Tight
07. I Wish
08. Rue De Cinema
09. Voice Of Vacaville
10. Fun
ENG: The music formation created by multi-artist (painter, musician, cinematographist) Patrick Miller in 1979, in order to serve as a vehicle for making soundtracks for his own films were Minimal Man. They were one of the most distinguished groups of the experimental post punk/industrial genre. Patrick Miller was fully responsible for the significant work they left behind. After all, Minimal Man were Patrick Miller and vice versa. He weaved dark soundscapes unparallelled in creativity and reflecting into the psyche of the modern man, most possibly his own too. Evidently, Miller's philosophy around the group's name could be summarised in the concept of the man "with everything against him". Indeed we deal with the soundtrack of the 'insignificant man'...that sometimes sounds raged, industrial and angry, sensitive and atmospheric as well. Moreover, it explores the erebus of the human soul, letting an existential outcry into its emptiness. Considering that Miller was also a fan of sci-fi literature; Phillip K. Dick, William S. Burroughs, J.G. Ballard and other prominent authors of the 'parallel reality', that alone is a huge source of inspiration, isn't it?
Minimal Man released six LPs: the first two "The Shroud of..." (1981) and "Safari" (1983) LPs when Miller lived in San Fransisco, and the rest "Sex With God" (1985), "Slave Lullabyes" (1986), "Hunger Is All She Has Ever Known" (1988), "Pure" (1988) LPs after Miller moved to Brussels, Belgium.
Unfortunately, the only LP we have available for you is "Slave Lullabyes" which is a beautifully made experimental avant-garde post punk record, released in Greece by Penguin Records (licenced from Play It Again Sam). "Slave Lullabyes" is soaked with existential melancholia that flows through poetic, cinematographic minimalism at times interrupted by nightmarish outbreaks of disappointment and anger. Miller's voice truly sounds flat (or at times artificially distorted) that is most appropriate for "colouring" this music. We ourselves could reflect our lives into some of those emotions as well. Just before we let you sink into Minimal Man's moody psyche let us mention the work on the cover; it portrays a damaged face in several poses. Maybe the faces of the 'minimal man'? Among the many positive aspects about this LP is the participation of distinguished artists, such as Peter Principle and Luc Van Lieshout of Tuxedomoon. In final analysis, even if Minimal Man's music sounds cold and detached we'd just say that it's altogether human. We hope that you'll get fascinated with Minimal Man and "Slave Lullabyes" LP and thus indulge into their obscure realm. Have a good listening to this one!!!
